“พี่ซีวอน อ๊ะ อย่าเพิ่ง! อึก ฮยอกแจ กะ กลัว”ฮยอกแจตอนนี้ตัวสั่น
หัวใจเต้นรัวอย่างห้ามไม่อยู่ตกใจกับความรุนแรงที่เพิ่งเริ่มต้น ทั้งที่เตรียมตัวเตรียมใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นแล้ว
สายตาหน้ากลัวจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความเกลียดชังไร้ซึ่งความอ่อนโยน
ต่อไปนี้จะไม่มีพี่ซีวอนของฮยอกแจอีกต่อไป
ฮยอกแจที่เขารู้จักไม่มีวันทำเรื่องอับอายได้อย่างนี้ แล้วนายจะต้องได้รับผลที่นายกระทำฮยอกแจ!! จากนี้ฉันจะไม่มีวันเชื่อคำโกหกหลอกลวงจากคนร่านอย่างนาย
ฉันจะไม่ยอมเป็นคนโง่อีกต่อไป
“หึ ฮาๆ กลัวงั้นหรอ! กลัวถ้านายกลัวคงไม่ทำแบบนี้หรอกมั้ง อย่ามาลีลาหน่อยเลย หึ้ยอยากนักใช่ไหมฉันจะสนองให้สมใจแยากแน่ไม่ต้องกลัวไปเด็กน้อย..”หมดแล้วซึ่งความเชื่อใจ อย่ามาใช้ความไร้เดียงสา
จริงแล้วก็แค่มารยาสาไถก็แค่นั้น
ว่าแล้วซีวอนแทบฉีกเสื้อผ้าฮยอกแจออกเป็นชิ้นๆทันที!!
ไม่ได้สนใจอาการสั่นไหวของคนใต้ร่างแม้แต่น้อย
เพราะคิดว่าก็เป็นแค่ละครฉากหนึ่งที่ฮยอกแจสร้างขึ้นมาเพื่อทำให้ตัวเองดูมีค่าแค่นั้น
“ไม่พ..พี่ซีวอน
ด..เดี๋ยวก่อน” ฮยอกแจพยายามปัดป้องมือหนาที่ฉีกเสื้อผ้าของเข้าออกอย่างรุนแรงจนขาดติดมือตามสัญชาตญาณเพราะทุกการกระทำมันไร้ซึ่งความอ่อนโยนแต่ไม่สามรถทำอะไรได้เลย
แรงของซีวอนมีมากจนเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่ยอมให้อีกฝ่ายกระทำร่างกายตนเองเหมือนสัตว์ป่าที่หิวกระหาย
ซีวอนจิ๊ปากรำคาญกับการปัดป้องและอารมณ์ตอนนี้ที่ไม่มีสติเหลืออยู่แล้วยิ่งได้สัมผัสยิ่งอยากจะขยำให้แหลกคามือ
เมื่อฉีกเสื้อคนตัวเล็กออกไปจนหมดซีวอนก็กดฮยอกแจรวบมือสองข้างติดกับเตียง ก่อนจะซุกไซร้ริมฝีปากหนาไปตามลำคอขาวเนียนขบเม้นอย่างรุนแรงจนขึ้นรอยน่ากลัว การกระทำมันช่างรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยนจนลำคอขาวถึงกับระบมช้ำไปหมด
“อึก ฮึก …”ร่างบางตอนนี้พยายามกัดริมฝีปากของตนเองข่มความเจ็บปวดเอาไว้
น้ำตาคลอหน่วงที่หางตา ต้องอดทนฮยอกแจต้องอดทน นี่ขนาดแค่เริ่มต้นยังเจ็บขนาดนี้แต่เพื่อพี่ซีวอนฮยอกแจจะต้องทนให้ได้..
“อื้มมมมม”ริมฝีปากหนายังซุกไซร้ทั่วร่างกายไม่หยุด
ทั้งกัดทั้งขบ บางที่มีเลือดซึมออกมาจากรอยกัดนั้น ยิ่งเงยหน้ามาเจอร่างบางที่กำลังเจ็บปวดยิ่งซะใจอยากจะทำให้ช้ำมากกว่าเดิม
“อ่า!! ฉันทนไม่ไหวแล้วฮยอกแจ”ว่าแล้วร่างหนาก็หยุดการกระทำทั้งหมด
เพื่อดึงแกนกายร้อนใต้ผ้าขนหนูออกมา
ทำให้ฮยอกแจที่นอนทนกับความเจ็บปวด เบิกตากว้างกับขนาดของมัน
ไม่คิดว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้
ร่างบางคิดภาพไม่ออกเลยว่าจะใส่เข้ามาในตัวเขาได้อย่างไรเมื่อขนาดมันมีต่างกันขนาดนี้ ซีวอนก็ไม่มีท่าทีจะอ่อนโยนกับตนเลยด้วย
“โอ๊ยยยย! ฮึกพี่ซีวอน..”มือหนาไม่รอช้ากระชากขาเรียวที่เกร็งแน่นให้ตั้งชันแล้ว
อ้าออกกว้างอย่างรุนแรงไม่ทันตั้งตัว
ซีวอนก็แทรกตัวมาระหว่างกลางทันที
ฮยอกแจพยายามดันตัวเองขึ้นมาจากเตียงมองซีวอนด้วยสายตาขอความเห็นใจ
ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำหูน้ำตา ฮยอกแจกำลังหวาดกลัว
แต่ซีวอนกลับมองว่าร่างบางส่งสายตายั่วเย้ามาให้ด้วยความสมเพช
“อา.. จะว่าไปนายก็สวยเหมือนกันนะเนี่ยเสียดายร่านเกินไป
”ซีวอนแสยะยิ้มพร้อมทั้งจิกที่ผมคนตัวเล็กเพื่อมองหน้าได้ถนัด
“ฮึก โอ๊ยพี่ซีวอน ฮยอกแจเจ็บ ดะ..โปรดอ่อนโยนกับฮยอกแจที ฮึกเจ็บ” ฮยอกแจจับมือซีวอนที่กระชากผมของตนร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดกับความป่าเถื่อนที่ไม่เคยเจอมาก่อน
เสียงอ้อนวอนของฮยอกแจไม่ได้ทำให้ซีวอนเห็นใจสงสารขึ้นมาเลย
“อ่อนโยนหรอฮาๆ เจ็บหรอ
นายจะต้องเจ็บปวดกว่านี้เป็นร้อนเท่าพันเท่าฮยอกแจ!!!”นัยน์ตาคมเต็มไปด้วยความต้องการและความเคลียดแค้นยิ่งกว่าเก่า
ตาช่ำน้ำยิ่งไหลพรากเมื่อรู้ว่าคำข้อร้องของฮยอกแจไม่มีค่าอะไรเลย
สิ้นคำซีวอนปล่อยมืออย่างแรงแล้วทาบทับตัวร่างเล็ก มองใบหน้าสวยที่เปื้อนน้ำตาแล้วค่อยๆเช็ดให้อย่างเบามือ
“จุ๊ๆ หยุดร้องสักที เก็บเสียงไว้ครางดีกว่า รับรองนายได้ครางทั้งคืนจนหมดเสียงเลยล่ะ ”ว่าแล้วซุกไซร้ย่ำรอยอย่างแรงต่อ
“ฮือ….อึกเจ็บบบ”ฮยอกแจตอนนี้ได้แต่นอนร้องไห้รับความเจ็บปวดที่ถูกส่งมาให้
“อ่าพอทีฉันไม่ไหวแล้ว ฉันคงไม่ต้องเบิกทางให้คนร่านๆอย่างนาย …ถึงแม้นายจะเจ็บมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน!! ”ซีวอนจับแกนกายร้อนที่พร้อมใช้งานจากพิษของยาปลุกที่ฮยอกแจใส่มาเกือบครึ่ง
ไม่ต้องบอกเลยว่าต้องการการปลดปล่อยมากแค่ไหน
ฮยอกแจได้ยินตกใจกลัวถอยห่างออกมานิดหน่อยแต่ไม่สามารถทำอะไรคนที่แรงเยอะกว่าได้ถูกจับล๊อคจากครีมเหล็กไม่ให้ขยับไปไหนจากนั้นก็เอาแกนกายที่มีขนาดใหญ่กว่าหลายเท่ามาจ่อของช่องทางรักของฮยอกแจที่ไม่เคยผ่านมาก่อน
“อ๊ากกกกกกกก ฮึกเจ็บบบบบบ!!!กรี๊ดดดเจ็บ!! ฮือ
เอาออกไป ”ฮยอกแจกรีดร้องเหมือนสัตว์โดนเชือดด้วยความเจ็บแทบขาดใจ
อย่างลืมตัวว่ากำลังอดทนแค่ไหนทันทีที่ร่างสูงใส่ความเป็นชายขนาดเกินคนทั่วไปอย่างไร้ความปราณี
เสียงกรีดร้องของฮยอกแจทำให้ซีวอนชะงัก
ใส่ไปได้ส่วนปลายเท่านั้นทั้งที่เขาจงใจกระแทกอย่างแรงด้วยอารมณ์กลับเข้าไปได้เพียงนิด กลิ่นคราวเลือดลอยมาแตะปลายจมูก ยิ่งสร้างความสะใจให้ร่างสูง
“หึ้ยทำไมมันแน่นนักวะ!! เกร็งนักใช่ไหม!ได้… ” ซีวอนได้รับแรงบีบรัดก็รวบรวมพลังถอยออกมาเพียงนิดกระแทกกลับเขาไปอย่างแรงไม่สนใจเสียงกรีดร้องของใครทั้งสิ้นจนเข้าไปได้สำเร็จ
ฮยอกแจกำผ้าปูที่นอนแน่นระบายความเจ็บปวดสุดขั้วหัวใจ น้ำตาไหลพราก อย่างอดกั้นไว้ไม่อยู่
ได้โปรดอ่อนโยนกับเขาที
ไม่ไหวแล้วฮยอกแจจะไม่ไหวอยู่แล้ว
เลือดสีเข้มไหลเลอะเปรอะเปื้อนเต็มที่นอน
ซีวอนไม่รอช้าให้ร่างเล็กได้ปรับตัวกระแทกแกนกายร้อนเข้าออกอย่างรุนแรง
ฮยอกแจเกร็งแน่นเล็บเท่าจิกกับผ้าปูระบายความเจ็บและแรงส่งหนักหน่วง
“อึก เมื่อไหร่ ..อ่า
นายคิดแบบนี้กับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่” ในขณะขยับตัวหนักหน่วงก็ส่งคำถามที่คาใจ
มาที่ร่างเล็กแทบไร้สติของฮยอกแจ
“อึก ฮือ…โอ๊ย!! ตลอดมาฮยอกแจ ร..รักพี่ ตลอ…โอ๊ยฮืออออออ”ร่างสูงได้ยินแทบไม่อยากที่จะฟังต่อจนจบ ด้วยความโมโหที่ถูกหลอกตลอดมา ก็ยิ่งเพิ่มแรงส่ง เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดด
ร่างเล็กแทบแหลกสลายเจ็บเหลือเกินพี่ซีวอนทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง
ฮยอกแจผิดมาใช่ไหมที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ แล้วตลอดมาเล่าที่เขาเก็บความรู้สึกไว้ไม่กล้าบอกมีใครเห็นใจ หัวใจดวงน้อยนี้บ้าง
ไม่ว่าอย่างไรฮยอกแจก็ไม่มีวันเข้าไปอยู่ในหัวใจพี่ได้เลยใช่มั๊ย
ฮึกพอกันทีเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจฮยอกแจ
ก็ไม่มีวันได้พี่ซีวอนมา
ฮยอกแจความอดทนขาดพรึง!!ดิ้นรนทั้งที่ไม่มีทางหนีไปไหนได้ฮยอกแจขอยอมแพ้ เจ็บเหลือเกินทำไมไม่สงสารกันบ้างเลย
“ฮึกพอที
พอที!!!! เจ็บบบบบบเอาออกไป ฮยอกแจเจ็บฮืออออขอร้องฮือออ” ฮยอกแจร้องไห้ส่ายหน้ทั้งน้ำตาอย่างหมดหวังซีวอนไม่ได้มีท่าทีอ่อนโยนกับตนเลย
กลับขยับเข้าออกรุนแรงตามอารมณ์ของตนเอง
“หึ
อะไรกันฮยอกแจนายต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรออ
คืนนี้ยังอีกยาวไกลนายต้องเจ็บได้เจ็บมากกว่านี้แน่”ซีวอนรู้สึกพอใจมาก
ที่ทำร้ายร่างบางได้อย่างเจ็บปวดไม่สนใจอะไรทั้งนั้นขยับรุนแรงปลดปล่อยอารมณ์ที่คลั่งค้างเข้าในตัวฮยอกแจ
จนเอ่อล้นเปรอะเลอะขาเรียวบางผสมกับเลือดสีแดงสด
ช่องทางรักตอนนี้ฉีกขาดและแดงอย่างน่ากลัวไม่ได้ทำให้ซีวอนสนใจ และฤทธิ์ของยาไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย
ยังไม่ทันได้สานต่อบทรักครั้งที่สองกับร่างบางก็ต้องสะดุ้ง
“ซะ…ซีวอน” เสียงของใครซีวอนจำได้ดี
เสียงที่ซีวอนชอบมากแค่ไหนก็ไม่ได้ต้องการจะได้ยินตอนนี้เสียงนี้กับดังไม่ใกล้ไม่ไกลอยู่ข้างหลัง ขอให้นี่เป็นเพียงแค่ฝันไหม
“ทงเฮ!!! เดี๋ยวก่อนทงเฮ นี่ปล่อยฉันนะฉันจะไปหาทงเฮ”ซีวอนตะโกนเรียกทำท่าจะวิ่งไปตาม
ฮยอกแจที่เห็นทงเฮยืนอึ้งด้วยความตกใจน้ำตาเอ่อล้น พร้อมยูริที่วิ่งตามมาสบตากัน ยูริยิ้มอย่างพอใจในผลงาน
พอซีวอนทำท่าจะวิ่งตามไปแค่นั้นก็ทำให้ฮยอกแจจับมือซีวอนพร้อมทั้งจิกเล็บเข้ากับเนื้ออย่างแรง
ทงเฮกำลังจะไปจากซีวิตเขาแล้วทุกอย่างกำลังจะเป็นไปอย่างที่ต้องการฮยอกแจไม่ให้พี่ซีวอนไป
“ย…อย่าไป อึก ฮยอกแจไม่ให้พี่ซีวอนไป”ฮยอกแจยื้อจิกแขนซีวอนอย่างแรงทั้งที่กายยังเชื่อมต่อกันอยู่ข่มความเจ็บปวดพูดออกไป
“แต่ทงเฮร้องไห้
ทงเฮกำลังต้องการฉัน!!ปล่อยนะฮยอกแจ!!”ซีวอนแทบเสียสติเขาทำให้คนรักร้องไห้
ทงเฮกำลังเจ็บปวดในขณะที่เขากำลังสนุกกับการระบายอารมณ์
“แต่พี่ซีวอนก็กำลังต้องการ ต้องการฮยอกแจเหมือนกัน!”ฮยอกแจไม่ว่าเปล่าทั้งยังมีหลักฐานเป็นกายที่ยังเชื่อมต่อกันยังไม่ได้ถอดถอน
“หึ้ย!! ได้ต้องการนักใช่ไหมฉันเองก็ต้องการที่ระบายเหมือนกัน จะทำให้ตรงนั้นมันชาไปเลย!”สิ้นคำซีวอนสานต่อบทรักทันทีไม่ไห้ฮยอกแจได้ตั้งตัวทั้งยังรุนแรงเป็นสองเท่าจนแทบทนไม่ไหว จะขาดใจอยู่แล้ว
“อ่า!!!!!!! เฮือก”ร่างบางหายใจแทบไม่ทันกับแรงส่ง นี่หรือเปล่าคนที่ถูกข่มขืนความรู้สึกเป็นแบบนี้ใช่ไหม
เสียงเนื้อกระทบกันดังอย่างต่อเนื่อง
แม้แอร์ในห้องจะเปิดให้กายได้รับความเย็นแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้ความเร้าร้อนลงลดเลย
ซีวอนยังคงกระแทกอย่างไม่มีว่าแรงจะหมดอาจเป็นเพราะยาปลุกอย่างแรง ที่ยูริหามาเพื่อทำลายโดยเฉพาะ ฮยอกแจจะขาดใจตายคาอกซีวอนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
ฮยอกแจหมดแรงที่จะกรีดร้องเจ็บไปถึงเส้นประสาท
“อ่าฉันต้องการ อึกต้องการอีก”ร่างสูงปลดปล่อยรอบที่เท่าไหร่ไม่สามารถนับได้ ฮยอกแจสิ้นสุดความอดทนสลบคาอกซีวอนไปแล้ว
ซีวอนยังเล่นกับร่างกายบอบช้ำนี้ต่ออย่างไม่รู้สึกสงสารหรือเวทนาร่างน้อยเลย
ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกลร่างที่หมดสติไปแล้วไม่ได้รับรู้เลยว่าร่างกายต้องรับความเจ็บปวดแค่ไหนต่อจากนั้น ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อไคลน้ำกามเลอะเปรอะเปื้อนที่เยอะที่สุดคงเป็นเลือดจากความบริสุทธิ์ไหลออกจากช่องทางของคนหมดสติ จวบจนเที่ยงของอีกวันฤทธิ์ยาถึงหมดไป ซีวอนกอดประคองร่างเล็กที่หลับตาพริ้มหนีความเจ็บปวดไปนานแล้วจึงหลับบ้างอย่างเหนื่อยอ่อนยิ่งกว่าขึ้นเขาเสียอีก
เขาพักสักหน่อยก็คงหายแต่ฮยอกแจกับครั้งแรกที่ทารุณ รู้ว่าเป็นครั้งแรกแต่เขาหยุดทำร้ายร่างเล็กไม่ได้แต่…….
หึช่างซิจะเป็นจะตายเขาก็ไม่สนใจอีกแล้วสนใจแต่ทงเฮ
ภาพสายตาที่เจ็บปวดตอนนั้นทำให้เขาอยากจะบีบคอคนข้างๆให้ตายคามือเดี๋ยวนี้แต่ไม่สามารถทำได้ ยังไงซะพรุ่งนี้เขาต้องไปเคลียรกับทงเฮให้ได้
ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายแน่ฮยอกแจฉันเกลียดนาย นายทำให้ทงเฮต้องเสียน้ำตาจากแผนชั่วๆของนาย !!
ไม่คิด ไม่คิดเลยจริงๆว่าคนอย่างนายจะเลวได้ขนาดนี้นายต้องชดใช้อย่างสาสม!!
อ่านแล้วกลับไปคอมเม้นในเด็กดีด้วยนะค่ะ http://writer.dek-d.com/choieunryeo/writer/viewlongc.php?id=887434&chapter=7 เราจะได้เจอกันในเร็วๆนี้^^
